czyli o tym jak to dobrze , że marzenia się spełniają :) Pamiętacie jeszcze może moja miłość do wodniarek ? Jeżeli nie to chętnych odsyłam na moja meblowego bloga ;)
Będąc w procesie twórczym , ba a nawet jeszcze w mniej twórczym , kiedy to pył ze szlifowania wdzierał się prawie wszędzie, moje myśli odbiegały daleko w dal. Do krainy przepięknych gałek ceramicznych. Oj , czego tam nie było. Gdybym tylko mogła, kupiłabym wszystkie. Ale na szczęście nie mogłam. Przeglądając niemal wszystkie dostępne oferty krajowe, trafiłam również i na to- dot design. I już miałam niemal dostać olśnienia, jednak coś pokrzyżowało moje plany. Tym razem nie udało mi się ich zrealizować ale...wciąż nie dawało mi to spać spokojnie. Kiedy więc zobaczyłam candy u Agnieszki z tymi gałeczkami, aż ze zdumienia przecierałam oczy. Marzyłam o nich tak bardzo ,że w końcu marzenie to się zmaterializowało. Oczywiście dzięki niemałej pomocy Czarodziejki Agi. Kochana - dziękuję Ci. Teraz już znasz historię spełnionych marzeń ;)



Gałeczki wędrowały po moim mieszkaniu jak niejeden rasowy traper aby w końcu wylądować w tej części mojej sypialni , której jeszcze nie Znacie ;)
Na zdjęciach powyżej przykręciłam je w miejsce , w którym w moich marzeniach znaleźć się miały. Bez tego ani rusz. Na tę że doniosłą chwilę jedna z wodniarek przybyła do mojego domku. Ale tylko na chwilę.
Czeka na swojego nowego właściciela. Może ktoś ją zechce ? W razie pytań - proszę pisać na maila - cena dla blogerek zdecydowanie mniejsza niż normalnie :)) Oczywiście bez tych gałeczek - te są moje. Ale mogę zamówić podobne lub takie same.

A co dla ciała ??? Kolejny cukierasek. Ale nie Sugerujcie się tytułem - książka przyszła do mnie jeszcze latem :)) Wygrałam ją u Wspaniałej Kobietki, która jeszcze wspanialej gotuje.


Gotowanie według pięciu przemian zawsze było dla mnie czarną magią. Teraz jest już zdecydowanie lepiej. Na przepisy z tej książki zapraszam na mój blog o gotowaniu. Co jakiś czas postaram się z Wami tym podzielić. A jeżeli Chcecie jeszcze coś dla strawy to zapraszam na bloga Marioli.



I na koniec mała zagadka - jak Myślicie na czym leżą gałeczki ??? A jeżeli już Wiecie to czekam na opis tego "czegoś" . Jestem bardzo ciekawa Waszych wizji.


Rudra ma się na szczęście lepiej. Złapał jakąś "jesienną " infekcję. Jest na zastrzykach na które musimy jeździć codziennie. Ale nie był to ani pęcherz ( co cieszy nas ogromnie , bo raz już to przeżywaliśmy) ani też silne zakłaczenie. Infekcja "przeszła " jednak na mnie :))

a raczej powinnam powiedzieć ,że bywam w tym świecie. Zdecydowanie moja głowa wciąż zajęta jest czymś bardziej przyziemnym. A to uczymy się kursu pierwszej pomocy , a to szyjemy i projektujemy strój na "dzień grecki" albo dla odmiany szykujemy się na wyjazd weekendowy. W tym wszystkim oczywiście normalne życie.  A w kocim świecie...Wszystko nie tak jak być powinno. Właśnie wróciłam z Rudrą od weterynarza. Diagnoza jak wróżba z kart - albo odezwał się znów pęcherz albo kot nie może się pozbyć kłaków. Cztery zastrzyki zrobiły swoje - przynajmniej na chwilę obecną. Ale jak znam życie to dopiero początek ;)

Na osłodę życia kociego dokonałam super zakupu w Biedronce - cena świetna , produkt znakomity.

Kolory, barwy, palety...cała ich gama próbuje się dzisiaj tu przebić. Więc, tak na przekór szarości zaokiennej, kilka migawek z mojej wciąż ewoluującej sypialni. Dla odmiany - mało słów , więcej zdjęć :)








 Bardzo długo szukałam też idealnych zasłonek , firanek , zazdrosek. Czekokolwiek, co by mi tu mogło pasować. I w tej materii znów okazała się klapa. Moje tworzenie i szukanie wciąż kończyło się pustymi karniszami. Aż któregoś dnia dostałam olśnienia. Przecież mam na dole panele , które świetnie będą mi tu pasować. Realizacja nastąpiła gwałtownie.Na razie mnie cieszy takie rozwiązanie. Ale kto wie, co będzie dalej :)

Mój powrót do blogowania miał być związany z moim wnętrzem. A może bardziej z tym  to co wyszło z wnętrza na zewnątrz. Ogromna potrzeba harmonii w środku, przełożyła się na poczucie harmonii w moim otoczeniu. Rozliczenie z przeszłością nie było jednak łatwe. Ale przyniosło niebywałą lekkość i oczyszczenie.

I tu zaczęła się już zupełnie  inna historia...Macie na nią ochotę ?


Epizod I. Nasz wymarzony kot


Żadnych zwierząt w domu - nie mamy na to warunków a na dodatek to ogromna odpowiedzialność - zawyrokował Pan M. Tak było dobrze - ja nawet nie protestowałam. Wyjeżdżaliśmy często, a czasem i na bardzo długo , więc taki obrót sprawy był jak najbardziej na miejscu. Ale czasy zaczęły się zmieniać i do naszych uszu wciąż docierało pytanie - Czy mogę mieć psa ? A może chociaż kota, chomika , szczura...? Wizja szczura okazała się dla mnie mocno motywująca. Więc przyłączyłam się do apelu syna - A może tak kota ??? Kot przekonał do siebie pana - w 2010 roku , w wakacje - jako przedstawiciel swojej rasy odegrał wspaniałe przedstawienie. Był cudownie łagodny , miziasty i powalił na kolana serce Pana. Ale ten kot miał już swojego właściciela. Była wielka rozpacz kiedy musieliśmy go zostawić.
Ale  pojawiła się iskierka nadziei na własnego.
Nastał rok 2011 - listopad. Ostatni czas na znalezienie odpowiedniego kota. Ale co oznacza odpowiedni? Czy mieliśmy jakąś jego wizję ? Otóż żadnej. Postawiliśmy wszystko na jedną kartę - kot musi być odpowiedni dla naszej rodziny i na pewno sam nas znajdzie.Jak się za chwilę Dowiecie - kot był mało odpowiedni dla nas,  za to my byliśmy bardzo odpowiedni dla kota Nie przeglądaliśmy  po rasach odpowiednich dla dzieci. Było tylko to -miał być malutki - to było chyba jedyne kryterium.
A może to był błąd ?

Epizod II. Rudra vel Oskar




Czy w listopadzie naprawdę tak trudno jest znaleźć małego kotka ? Szukaliśmy mocno , mieliśmy nawet jednego wziąć do adopcji ale ciągle coś się przeciągało. Potem miała zamieszkać z nami mała , wiejska , czarna kotka - znów coś nie wyszło. Aż pewnego dnia pojawił się On. Za zdjęciu wyglądał na bardzo smutnego kota. Jak pokazałam go mojemu synowi, powiedział :" Jakie on ma smutne oczka". To było to. To musi być ten jedyny.
Mieszkał niedaleko nas. Zaledwie parę kroków. I nie był już taki malutki. Miał około trzech miesięcy. Zadzwoniłam do Pani. Powiedziałam ,że go weźmiemy ale za parę dni bo wyjeżdżamy . Pani była niecierpliwa. Dzwoniła , czy na pewno go chcemy. A my? Mieliśmy już wszystko dla niego przygotowane. Jak mogliśmy go nie wziąć ?
W końcu nastąpił ten dzień. Zabraliśmy tę małą rudą kulkę. Był zadbany. Ale jak się później okazało, tylko fizycznie :(  Pan domu go nie kochał, ba nawet go nie chciał. Bo nie był kotem idealnym. Więc wymierzał mu czasem kopniaki. Czy wiedzieliśmy o tym ? Absolutnie , nie. Ponoć był podarunkiem od ojca właścicielki. Ale czy wypada oddać prezent ? Raczej nie. Więc wersja oficjalna - został został przez nich znaleziony.
Był już późny wieczór kiedy wróciliśmy z nim do domu. Pełni emocji , obaw. Ale to jeszcze nie był jego dom. Od razu jak go postawiłam na podłogę uciekł do góry. Każda próba zbliżenia się do niego kończyła się pogryzieniem:( Byliśmy przerażeni. Ale nie zdziwieni. Dla mnie koty nie są żadną tajemnicą. Wychowywałam się z nimi od dziecka. Ale czemu on tak się zachowywał było dla nas wielką tajemnicą. Na dodatek Pani wiedziała dobrze ,że kot idzie do dziecka. Nie malutkiego oczywiście, ale psychika i reakcja dzieci jest zdecydowanie inna niż nasza. Kolejny dzień upłynął nam na wizycie u weterynarza. Było okropnie. Pojawiło się nawet stwierdzenie ,że musimy go oddać. Od tego czasu pojawiało się ono bardzo często. Ale ja postanowiła  walczyć o niego. Chociaż czasem sama byłam na rozdrożu patrząc na reakcje mojego pogryzionego syna. Nie był on wprawdzie" kotem z piekła rodem " ale było ciężko.  Dostał imię Rudra - ogniowy , waleczny.
Na Oskar nie reagował wcale.  Teraz wystarczy tylko zawołać go po imieniu i już jest. To bardzo mądry i piękny kot. Ale paraliżuje go strach przed dotykaniem , głaskaniem , samotnością .Boi się prawie wszystkiego a jego reakcją na to jest ucieczka lub gryzienie. Przez te dwa lata pobytu u nas dużo się zmienił. Nauczyliśmy go głaskania i wchodzenia na kolana . Ale oby nie było to za często.


Epizod III. Zespół falującej skóry

Rudra , dlaczego tamta Pani chciała Cię oddać ?
- Bo mnie nie lubiła.
Jak to , przecież ona mówiła ,że to jej mąż cię nie lubił ?
- On mnie kopał i okładał pięściami
Dlaczego to robił?
- Bo byłem czasem niegrzeczny
A czy dobrze ci u nas ?
- Tak , dlatego tu przyszedłem - wy mnie rozumiecie



Od początku wydawało mi się ,że jest coś z nim nie tak. Że psychika niesie jakiś bagaż doświadczeń. Ale skąd ? Miałam teorie ,że to pewnie z tego bezdomnego życia , że był krótko z matką ,że...Ale nigdy nie myślałam,że to przez "jego ludzi " - statecznych , ułożonych , z prestiżowymi stanowiskami.

Zespół falującej skóry - to "choroba" zagadka. Dla mnie to takie trochę ludzkie ADHD. Choroba nie do końca poznana , bez jakiś rozsądnych metod leczenia. No chyba ,że uwielbia się leczenie psychotropami. Obserwowałam jego reakcje od samego początku. I coś mi się w tym nie podobało.Ale wszyscy mówili ,że wymyślam, że wyolbrzymiam . Aż to momentu kiedy wyjechaliśmy na osie dni nad morze. Po naszym powrocie choroba zyskała na sile. W momencie ataku , w panice zabrałam go do naszej Pani doktor. Z diagnozą tej choroby są ostrożni. A może jeszcze mało o niej wiedzą? Ja przeczytałam o tym wszystko co się dało już dwa lata temu. Ukochana Pani Doktor powiedziała ,że nie ma na to dobrego lekarstwa . Przerobiliśmy już feromony ale to tylko lekko łagodzi sprawę. Tabletki ziołowe - również . Na razie w momencie ataku stosujemy metodę odwracania uwagi i miłości a on sam żeby nie dopuścić do maksymalnego natężenia zaczyna bardzo mocno gryźć pazurki u tylnych łap. Wygląda to okropnie, ale jemu pomaga. Na szczęście pazury i skóra są nienaruszone.

Rudra, dlaczego choroba się nasiliła ?
- Bo kiedy was nie było bardzo tęskniłem - myślałem ,że już nigdy nie wrócicie. Teraz nawet jak jesteście i tak się o to martwię .

Choroba ta siedzi w głowie. U Rudry to problem z wyrażaniem uczuć , nie umie pokazać skrajnych emocji w jakiś normalny sposób. Umie tylko tak. I pomimo tego ,że bardzo nas kocha nie potrafi inaczej.


Epizod IV. Niespodzianka

Jest mała i słodka. I niespodziewana . Ma około trzech miesięcy. Jest zupełnym przeciwieństwem Rudy - to oaza spokoju , wyczucia , miłości. To znajda mieszkająca w lesie i na polu. Ale dokarmiana przez dobrych ludzi. Nie ma urody prawdziwego amanta. O nie. Jak je, to wszystko ląduje wokół miseczki. A zjeść to on potrafi. Jest malutki i leciutki. Brudny jak nieboskie stworzenie. Zapchlony, zarobaczony i zezowaty. Ale wciąż mruczy. Nieustannie. Chodzi pewnie acz delikatnie. Zjada wszystko, co dla nas jest ogromnym zaskoczeniem. Rudra je tylko kocie karmy. I niczego więcej. Dla maleństwa problemu nie stanowi nawet kiszony ogórek.Chcecie wiedzieć jak znalazł się w domu , gdzie koty miały nidgy nie być i gdzie jest już ktoś kto wymaga niestandardowej pomocy? Pewnie będziecie zdziwieni :) Przyniósł go mój M. Powiedział ,że jak go zobaczył to nie mógł o nim zapomnieć . I wiedział ,że takiego zezowatego szczęścia ,  na pewno nikt nie weźmie. Młody miał jeszcze brata - ponoć ładniejszego i bez "wad". Ale nie , miał być ten i basta. Byłam w szoku. Do samego końca nie mogłam w to uwierzyć. Aż w końcu się pojawił. On - Tandawa. Po wizycie u lekarza , małymi kroczkami wszedł w nasze życie. Jest niesamowicie spokojny i łagodny. Pierwszą noc spędził w pokoju mojego syna przytulony do jego ciała. Po cichu wiem ,że zawsze o tym Marzył ,ale Rudra choć spał z nim, to tylko w nogach.





Epizod V. Zapoznanie

Tego chyba bałam się najbardziej. Bałam się o Rudre - o jego psychikę i o to jak się zachowa. Dzisiaj jeszcze nie powiem Wam jak to będzie , bo sama nie wiem. Ale jedno jest pewne - Młody zostaje. Rudra jak go zobaczył to oczywiście uciekł. Potem zwyciężyła jednak ciekawość. Od wczoraj podchodzi do niego coraz bliżej. Wącha go i obserwuje. Wręcz nie spuszcza z niego oczu. Myślę ,że ciągle jest w szoku. Ale nie rzucił się na niego , nie warczał , nie drapał. Mały natomiast niewiele się wzruszył . Wciąż próbuje go zachęcić do zabawy - ale tak delikatnie , spokojnie. Rudra ucieka -przecież  nie zna tego. Ale Tandawa jest mistrzem przełamywania lodów. Kiedy Rudruś położył się w swoim kuferku, maluszek szybko ułożył się w jego nogach zablokowując Rudrze drogę ucieczki. Mieliśmy niezły ubaw. Ale tak naprawdę to nie lada wyzwanie. Bo wciąż muszę uważać ,żeby nie faworyzować ani jednego ani drugiego ,żeby Rudra miał swoje miejsce i czuł się dobrze,żeby Maluch nie myślał ,że to nie jego dom.
A wiecie jak trudno to zrobić kiedy jeden z nich  nie lubi być głaskany ? Znajomi powiedzieli - mówcie do niego. Niby to proste. Niby mówimy. Ale chyba źle. Tłumaczyć kotu uczucia ??? To dopiero odjazd :) Ale zauważyliśmy ,że kiedy wychodzimy i mówimy mu ,że wrócimy, jest spokojniejszy :) Teraz nie będzie już sam. Bo zawsze kiedy nas nie ma , po powrocie zastajemy go wtulonego w swoją ukochaną zabawkę.

Postępy na dzisiaj :

-koty nie gryzą się
_ Rudra nawet przy misce odchodzi, co bardzo mnie zdziwiło - mają oczywiście każdy swoją -ale cudza okazuje się być lepsza, co też jest problemem bo R. jest na karmie specjalistycznej a T. na wysokobiałkowej , której straszy jeść nie może ;)
-Rudra zaobserwował , że można wchodzić na kolana częściej niż tylko czasami
- zauważył ,że można się gonić i to jest świetna zabawa - szczególnie o  5 rano :))
- ale wciąż nie chce być dotykany przez małego, wciąż ucieka - liczę ,że to się kiedyś zmieni
- kuweta - no tutaj nasz młody, leśny przyjaciel wykazał się niebywałą wiedzą i trafił tam bezbłędnie - jedyny mankament był taki ,że trafił nie do swojej - bo przecież kuweta Rudry taka ładna i duża ;) Ale znaleźmy na to  sposób;)




Kochani - wiem ,dzisiaj zamęczyłam Was niesłychanie. Mam nadzieję ,że mi to wybaczycie. Ale chciałam już dawno zaznaczyć ,że czasami takie błahe objawy mają swoją podstawę i ,że miłość jest wielka pomimo tego ,że czasem boimy się naszych uczuć. Wierzę ,że Tandawa nauczy Rudrę prawdziwej kociej przyjaźni - czegoś ,czego my nie mogliśmy go nauczyć. Liczę też ,że Rudra nauczy maleństwo wielu innych rzeczy - i oby nie było to otwieranie drzwi ;)) Liczę ,że to co się tak spontanicznie wydarzyło w naszym życiu, będzie początkiem czegoś pięknego.

Rudra , Tandawa - czy chcecie nam jeszcze coś powiedzieć ?

Tak - to była super decyzja - będziemy razem szczęśliwi . I oby tak zostało - kot z zamkniętym sercem i kot o zezowatym spojrzeniu .