Pięknie to napisałaś, przeczytałam do deski do deski, z tymi kotami to trochę jak z prawdziwymi ludźmi doświadczonymi przez życie, ale wy daliście im tyle miłości, oby każdy traktował tak zwierzęta.
Trzymam kciuki za kocią przyjaźń. Pozdrawiam

Tak pięknie napisałaś o Waszych kotach, o uczuciach,miłości. Nie wiem co odpowiedzieć - wolę pomilczeć żeby nie zepsuć tego nastroju jaki teraz mam :)
Serdecznie Was pozdrawiam :)

hej kochana...wiesz co... po pierwsze ogromny buziak za wasze wspaniałe serce i ta piekna historię...
przeczytałam od deski do deski ze łzami w oczach, bo początek był dość smutny..zawsze , gdy czytam, widzę jak zwierzętom dzieje się krzywda przez okropnych ludzi to mam ochotę tylko krzyczeć. Cieszę się, że uratowaliście skarba i wierzę , że z dnia na dziej będzie coraz bardziej ludzki, a przytulanie i dotykanie nie będzie już takie straszne... Ta choroba, nigdy o tym nie słyszałam, ale cieszę się, że walczycie, kochacie nadal.. A mały? jest równie uroczy! taki słodki..te zdjęcia jak leżą obok siebie, niby pozowane ,a jednak takie "ciepłe"... kiedyś pewnie będą tak same z siebie:)
kochana niech im będzie z Wami jak najlepiej i Wam z nimi również.
:*** buziaki

piękny post :) dziękuję :) ja walczyłam przez 4 lata związku o kota i mam, mamy 2 cudownych braci. bardzo je kocham i nie chciałabym już takiego życia jak "przed nimi" mój partner tez jest nie do poznania koci tatuś się zrobił ;)ucałowania dla Waszych koto bardzo! :)

No i siedzę i ryczę... :) Ale chyba ze szczęścia, Twojego. Bo myślę, że z takim sercem, taką rodziną i nawet z takim wyzwaniem, którym się tak przejmujesz MUSISZ BYĆ SZCZĘŚLIWA :)
Niedługo minie rok, jak mamy tylko jednego kota. Wcześniej było stado czyli ich dwóch i my skaczący wokół nich. Bazylek, ten który odszedł, był tym z problemami. Nie raz i nie dwa musiałam smarować się jodyną. Ale Bombla, który lgnął do niego niesamowicie, nigdy nie zaatakował ani nawet nie odgonił. W naszym przypadku wszelkim lekiem na złe humory Bazylka był Bombel.
Przy czym "złe humory" oznaczają tu podobne, do Waszych problemy. Podobne, nie takie same, więc nie wiem, jak będzie. Ale może Maluch okaże się niezłą terapią dla Rudry. Oby :)))
Bardzo trzymam kciuki, a Ty trzymaj za mnie pod koniec września, bo i nasze stado się zwiększy i zobaczymy tym razem co Bombel powie na młodszą wersję siebie ;)

Buziale ogromne :***

Ja również mam, czy może mają mnie ;-) dwa koty. Również kocury. I ten starszy także jest po przejściach. Trafił do nas gdy był dorosłym kocurem (paroletnim) - co przeszedł tego nie wiem, jego właściciele zmarli (starsi, ponoć niewidomi ludzie) a on sam mieszkał w wielkim zimnym pustym domu przez jakiś czas (nie wiem jak długi). Do tego został pozbawiony pazurków na przednich łapkach... dla kota krzywda to straszna... Nikt go nie chciał. A tymczasowy opiekun (kuzynka właścicieli) chciała go uśpić... Ja, jako,że kociara ze mnie straszna gotowa byłam go brać w ciemno - nie widziałam nawet jego zdjęć, tylko historię usłyszałam od zaprzyjaźnionego stowarzyszenia działającego na rzecz bezdomnych kotów w moim rodzinnym mieście. No ale jako świeżo upieczona mężatka nie mogłam podjąć decyzji sama, a małż mój nigdy zwierzaka w domu nie miał - a to miał być nasz pierwszy wspólny nowy członek rodziny. No nic to, nie będę się rozpisywać o wielkich przestraszonych kocich oczach, o przeraźliwym zimnie, o ludziach, którzy chyba tylko w swojej opinii są ludźmi o dobrym sercu, o ciężkiej podróży do swojego nowego domu. Tito (wcześniej Iskierek) trafił do nas. Ogromne kocisko, tak wychudzone, że można było policzyć wszystkie jego kosteczki. Kupa nieszczęścia. Brudny. Przerażony. Wrogo nastawiony do wszystkich i wszystkiego. Niecierpiący dotyku. Raz po raz kąsający zbliżającą się dłoń... Długo się poznawaliśmy. Zdobywaliśmy wzajemne zaufanie. ale morze cierpliwości i jeszcze więcej miłości przyniosło długo oczekiwane efekty - Tito obecnie jest bardzo kochanym kotem, owszem wycofanym, nie lubiącym obcych osób w otoczeniu i dalej kąsającym, ale to zupełnie inne kocisko. Uwielbia się przytulać (ale głaskać daje się tylko po głowie). A najbardziej lubi momenty kiedy przytulam się z małżem a on wskakuje do środka :-) W nocy bezwzględnie musi spać z nami - inaczej wielka awantura ;-)

A drugi kot to bardzo dobry pomysł. My też sporo przebywamy poza domem a Tito również źle znosi naszą zbyt długą nieobecność, ale ma towarzystwo :-) więc jest mu raźniej :-)

Syndrom falującej skóry - my też mamy z tym problem - to chyba dotyka wszystkie koty po przejściach...

Uszy do góry z czasem będzie jeszcze lepiej, zobaczysz :-)

Pozdrawiam ciepło :-)

Nawet nie wiem jak mam skomentować....zazdroszczę posiadania zwierzaczków...w każdym domu powinno być choc jedno zwierzątko,,,ja ciągle czekam...

wow, co za piekna historia i swietnie sie zachowaliscie, nie poddaliscie, widac ze koty sa naprawde kochane przez was i napewno sie dogadaja :)

Ilono,
no czytało się z niemałymi emocjami...

Rudra będzie miał towarzystwo!!! olala, to teraz tylko czekć, jak zaczną się gonić po pokojach ;P)))))
Mimo smutków o których piszesz, mimo przejść i echa niegdysiejszych zdarzeń, Rudra na pewno dobrze się u Was czuje. Moja Bafka nigdy nie zaznała nieszczęścia a też niestety nie pozala się dotkąć. Ja mam u niej czasem szansę na pieszczotę, taką maleńką, ale przenigdy nie dałaby się pogłaskać mojej mamie! Często sobie obserwuje z wysoka resztę swoich współlokatorów, a Drago jak podrósł, to stał się zaborczy i jak nawet Bafka przyczłapie wieczorem niepewnie na moje kolanka, to ten łobuz za chwilę już też jest i wystarczy, że się zbliży, a ona już czmycha... zbój to wykorzystuje, no ale dzieje się to mimo naszych starań o dopieszczanie każdego z naszych zwierzaków:)) Jednak potrafią się razem bawić, choć kocia zabawa to czasem bardz "dziwnie" wygląda...:P

Trzymam kciuki za Twoją gromadkę:)))) Eliasz jest pewnie przeszczęśliwy:)))
****

Kochana ... czytałam z takim zaciekawieniem ... Jakie macie dobre serca. Myślę sobie, że Rudry będzie szczęśliwy i wiele się nauczy od Tandawa. Będzie im raźniej. Wspaniałego masz męża ...
Często jest tak, że boimy się czego nie znamy, a może się okazać, że jest to coś co nas uszczęśliwi :)
buziak

Piękna historia. U mnie są 2 kociaki w dosyć małym mieszkaniu. W ym roku z 2 miesiące temu przynieśliśmy do domu rozwrzeszczanego podrzutka, co nasz wet znalazł pod płotem kliniki. Był najmłodszy i podobno najbrzydszy, no i miauczał jak najęty, więc nie mógł znaleść swoich człowieków, do dnia kiedy pojechaliśmy do weta po leki dla Lunki. Zakochaliśmy się w tej małej rozwrzeszczanej kulce. Ludzie są wredni, jakby mogli to jeszcze przed urodzeniem swojego własnego dziecka już by go ulepili według własnego wyobrażenia... a co dopiero kotka, a to ma być czarny, a to oczka niebieskie, a pędzelki na uszach, a brzuszek biały, takim to bym nawet porcelanowego zwierzaka nie oddała pod opiekę. Na studiach pomagałam w schronisku dla zwierząt, to ludzie przychodzili jak do warzywniaka i przebierali w tych biednych stworzeniach jak w kartoflach. :/
Wracając do moich kotów, to po ok tygodniu nastąpiła przyjazń. Lunka nie ma chyba za sobą traumatycznych przeżyć, ale jest płochliwa i nie lubi być poza swoim znanym, domowym terytorium, po kilku dniach fochów, warczenia i delikatnych łapoczynów zaakceptowała Browniego. Teraz mam w mieszkaniu tupot 8 małych łapek o 6 rano. :)))

aaa wrzeszczenie Browniego przeszło jak tylko Lunke zobaczył. Teraz wita nas wrzaskiem jak do domu wchodzimy, albo jak chce na kolana się wpakować, no i o czywiście w porach dawania kocich smakołyków. :D
Powodzenia z futerkami, będzie dobrze, koty lubią swoje towarzystwo, nawet jeśli to będzie tylko paczenie na siebie. :***

Dobrze, że zwierzaki mają siebie, no i oczywiście Was:) Jeszcze dwa lata temu nie uwierzyłabym, że wzbogacimy się o osiem kociambrów;) Żyją w zgodzie z psem Tuptusiem- sześć córek, synek i mama, która to sobie właśnie nas znalazła...

Piekna historia i piekna walka pełna miłosci do tego biednego zwierzaka.
Mam nadzieje, że jeszcze przyniesie Wam wiele radosci

Moja Droga, pięknie napisane! U nas nie ma zwierzaków, bardzo dużo się przemieszczamy i uważam, że w tym momencie byłby to kłopot. Ale Córka zaczyna się domagać kotka, pieska...narazie moje argumenty działają (centrum miasta, więc dla psa nie bardzo, przed kotem trzeba się zbadać, bo alergie się nas różne imają...) jednak liczę się, że kiedyś jakiś zwierzak dołączy, tym bardziej że w mojej jak i Łuka rodzinie zawsze jakieś zwierzaki były.
Ale nie jestem pewna, czy miałabym tyle cierpliwości co Ty, szacun! :)

Nawet nie wiem jak w skrócie to opisać, ale uderzyło mnie, że to co Ty piszesz o zwierzakach, można dokładnie przełożyć na nas, na ludzi. Nie będę się rozpisywać, bo wieczór i niemoc intelektualna mnie ogarnęła, więc się wysłowić nie mogę. Ale niesamowicie mną to ruszyło!
No to się rozpisałam, ale temat taki do rozpisania. Uściski i miłego wieczoru!

Z miłą chęcią przeczytałam Twoje kocie opowieści. Kotki masz urocze, zwłaszcza małego Słodziaka:-)
My nie mamy kota, ale czytając Twojego posta myślę, że warto:-)
Pozdrowionka

Cudowna historia, czytałam z łezką w oku, tym bardziej, że nasze wszystkie zwierzęta też są po przejściach. Macie ogromne szczęście, że Wasz pierwszy kot zaakceptował nowego, my już wielokrotnie próbowaliśmy dla naszej Kotki kogoś zorganizować, ale niestety kończyło się to strajkiem głodowym naszej pupilki. Rzeczywiście porównanie ludzi do zwierząt jest bardzo trafne, zarówno u jednych, jak i u drugich trudno jest naprawić to, co poszło nie tak, choć jak widać trochę można to złagodzić, kiedy znajdzie się odpowiednią metodę. Życzę Wam powodzenia :-)

cudownie to napisałaś, cudownie się czytało:) lubię koty, a ponieważ pewnego dnia jedna kotka sama postanowiła zamieszkać u moich Rodziców, nie pytając ich wcale o zdanie (Ojciec był zawsze wielkim przeciwnikiem kotów - a tu wpadł jak przysłowiowa śliwka w kompot w wielką miłość:)), więc trochę wiem ile macie pracy, ale też radości z tej kociej części życia:)
u mnie teraz powoli w głowie dojrzewa myśl wzięcia kogoś pod opiekę i będzie to mały psiak - ale musi być przeznaczenie - nie chcę kupować kiedy jest pełno stworzeń, które potrzebują domu i miłości, jak nasze drogi się zejdą, wtedy wezmę za niego odpowiedzialność.
Tobie życzę powodzenia w wyzwaniu jakim są tacy współlokatorzy :)

Zachwycająca i łapiąca za serducho historia!
Zwierzaki jak ludzie widzą, słyszą i co najważniejsze czują!Jedyne przeciwieństwo człowieka, to ich bezinteresowna miłość i wierność do swoich właścicieli, bo przecież nie na darmo się stwierdza, że zwierzak, to najlepszy przyjaciel człowieka;)
Przesłodkie te Wasze kociaki, nic tylko przytulac i całować;)
buziaczki;***

:) tak , Martusiu - Masz rację - czują mocno i równie mocno zapamiętują te przykre chwile :(
mam nadzieję ,że nasz kociaki będą dla siebie dobrymi terapeutami :)) buziaczki

Koty mają niezbadaną psychikę. Moja 3 letnia kotka w lutym tego roku dostała jakiegoś strasznego ataku agresji, strasznie nas pogryzła (jeden z domowników musiał jechać z ręką na pogotowie). Wcześniej nie było żadnych objawów była bardzo kochanym i rozpieszczanym kotkiem. Najprawdopodobniej to przez hormony. Reakcja weterynarza ? "Ooo jak zaatakowała to zmiany w psychice - do utylizacji" My oczywiście walczyliśmy o naszą kotkę została natychmiast wysterylizowana. Minęło kilka miesięcy i kotka wydaje się ok, chociaż wystarczy że się czegoś przestraszy to jest cała napuszona, i gotowa ataku ale z miesiąca na miesiąc coraz mniej takich sytuacji.
Rozumiem frustrację z 1 strony kochaliście swojego kota a z 2 musieliście żyć z tykającą bombą!

:)) tak to bywa - kot mojej znajomej nawet po kastracji , po paru latach dostał okropnego szału i musieli go przenieść z bloków do swoich rodziców na podwórko. Nasz jest wykastrowany i na szczęście nigdy nie pogryzł nas tak mocno ;)nie ma też ataków szału - i niech tak zostanie ;))

pozdrawiam

Bądź co bądź, zwierzęta jak dzieci (przepraszam za porównanie) ofiarowują bezgraniczne uczucie, lojalność, przywiązanie...nic tylko brać z nich przykład!! a Wy mimo wcześniejszych ustaleń:) wykazaliście się wielkim serduchem;))
Pozdrawiam cieplutko

Tak pięknie to opisałaś, że sama się zaczęłam zastanawiać nad swoimi kotami. Nasza kotka też chyba była wcześniej bita. Mimo roku z nami, wciąż się boi, kuli. Nie ma szans wziąć ją na ręce. Czasem tylko przyjdzie na kolana, ale to rzadkość. Rozumiem Twoje rozterki.
Masz wielkie serce ♥

Śliczne kicie ;)
Zapraszam do mnie ;)

Chciałabym, ale nie mam odwagi zaprosić drugiego kociaka do domu. Obawiam się, że Tośka, która mieszka u nas już 3 lata nie zaakceptowałaby drugiego kota.

Czekam na dalsze wieści, oby pozytywne i z uśmiechem, bo za to trzymam kciuki :)
Daj znać, co jest, jak jest? :)

Piękna ta opowieść o kotach:) Ja też się często zastanawiam co przeżyła nasza mała Lulu zanim znaleźliśmy ją głodną i wystraszoną pod drzwiami naszego letniska. Miała wtedy (wg oceny naszej pani weterynarz około 4 m-cy) I chociaż mieszka z nami ponad miesiąc, to cały czas jest trochę nieufna. Pewnie ma też swój bagaż niedobrych doświadczeń... Na domiar złego mnie jest dość trudno nawiązywać z nią bliski kontakt, bo niestety jestem bardzo uczulona na koty:( moge ją pogłaskać, ale już kazda próba przytulenia, czy wzięcia jej na ręce kończy sie łzawieniem, kichaniem i wysypką na skórze. Z tego też powodu nigdy nie planowaliśmy posiadania kota i decyzja żeby zatrzymać Lulu była dla mnie wyjątkowo trudna, wiążąca się z koniecznością przyjmowania sporej ilości leków i odczulaniem (mam nadzieję, żę efekty odczulania będą spektakularne:)). Ale nie żałuję- nie wyobrażam sobie, żebyśmy nie mieli teraz naszej kociej przybłędy:)
Buziaki!
Viola

cudnie mi się to czytało:)))))uwielbiam kocie przyjaźnie,,,bo sa takie....hmmm..pełne wyrozumiałości i prawa do samotności:)))trzymam kciuki!!!

Przepieknie to napisalas. Czytalam jak zahipnotyzowana. Moj pies Leo tez byl bity przez wczesniejszego wlasciciela, ale widze, ze u Rudry jest powazniej. Trzymam kciuki za wasze kociaki. Uwielbiam Was, ludzi z takim serduchem. Czuje sie dzis naprawde szczesliwa tego ranka :)

Kochana, dziękuję, przegapiłabym taką piękną historię.
Jak trafiła do nas Kelly (a była już Molly) oczywiście usłyszałam w domu zastrzeżenie, że dwa koty wystarczą... A ponieważ ja uważam, że nie wystarczą to wymyśliłam dom tymczasowy i panowie się zgodzili :)))
Ale oczywiście mam nadzieję, że uda mi się tej trikolorce znaleźć domek bo takie jest założenia, wtedy mogłabym szukać rodziny dla następnego potrzebującego futerka.
Cudownie się żyje z kotami, z psami zresztą też :)
Pozdrawiam i głaski dla kociaków przesyłam, szczęśliwe są u was :)

:) tak to już chyba jest z tymi kotami - najtrudniej podjąć decyzję o pierwszym - kolejne to już tylko kwestia czasu ;)) również mocno wierzę,że ktoś szybciutko przygarnie tę kicię :))

dziękuję za odwiedzinki ♥